"En regelmatig kun je voorstellen bijsturen, zo heb je invloed in discussies en gesprekken. Je luistert in de wandelgangen, je kiest je plek. Dat vraagt natuurlijk veel kennis van de inhoud van het raadswerk en overzicht van de onderwerpen die op de agenda van de raad staan. Je moet iets kunnen toevoegen aan de discussie, dat is trouwens ook onderdeel van de cultuur van onze partij. Degelijkheid, het verhaal kennen, je ergens voor in zetten.

Voorbereiding thuis doen
Daarvoor moet je in de gelegenheid zijn, hoewel de digitalisering het gemakkelijker maakt vergaderstukken te lezen. Daardoor hoef je niet meer zo vaak naar het stadhuis en kun je de voorbereiding meer thuis doen. Mijn aandacht voor politiek en bestuur ontstond al kort nadat ik in Meppel kwam wonen. ‘Niet wachten tot er een

beslissing over je buurt wordt genomen’, was toen mijn idee. Het is juist uitdagend om zelf de hand aan de ploeg te slaan. Ik heb weinig waardering voor ‘kritiek vanaf de bank’. Nee, zorg dan dat je capaciteiten goed tot hun recht komen. Ik kende de

vergadercultuur al een beetje uit de Universiteitsraad in Wageningen. We waren geen echte politieke familie, maar ook in mijn ouderlijk huis werd regelmatig over politiek gesproken.

Spelelement
Belangrijk is dat je ook het spelelement in het besluitvormingsproces terug kunt vinden. Anders raak je er snel op uitgekeken en misschien wel gefrustreerd. Door creatief en attent te zijn in lastige discussies, kun je regelmatig een punt maken. Dat geeft een beter gevoel dan teveel gericht zijn op de traagheid waarmee bepaalde besluiten uitgevoerd worden. Enthousiasme is nodig om uit te stralen dat inzet voor de maatschappij nuttig en nodig is. Juist de overheid moet mensen kunnen motiveren voor maatschappelijke taken, in en buiten de politiek. Jazeker, het blijft altijd zoeken naar goede kandidaten voor het bestuur. Vaak blijkt dat getalenteerde mensen ook al actief zijn in maatschappelijke organisaties of een drukke werkkring hebben. Om je dan beschikbaar te stellen voor het raadswerk, dat ook grote inzet vraagt, is niet gemakkelijk. We zijn een bestuurspartij, een club die verantwoordelijkheid wil nemen. Uiteraard staat ons heldere verhaal voorop, maar om dat programma gerealiseerd te krijgen, is mee besturen of constructief oppositie voeren noodzakelijk.

In het raadswerk blijf je wikken en wegen. Telkens de vraag stellen: Wat willen we? Kan Meppel dat behappen: qua uitvoering, qua financiering?

Voorbeelden genoeg, denk aan de brede school voor Koedijkslanden en Berggierslanden. Of aan een goede oplossing voor een evenementenvoorziening als vervanging van de Markthallen. Het proberen vlot te trekken van Nieuwveense Landen. Als bestuurders moeten we altijd duidelijk aangeven: Wat gebeurt er? Waar zijn we mee bezig? Doen we dat niet, dan wordt de afstand tot de burgers alleen maar groter. We moeten als raadsleden onze stappen duidelijk maken, de mensen meenemen in ons denken en in onze afwegingen. Zeker omdat we het als overheid natuurlijk niet alleen kunnen. De samenleving vraagt veel vrijwilligerswerk. Ook en misschien wel juist nu individu en gezin om aandacht roepen. Zorg voor zwakkeren in de samenleving wordt immers gedecentraliseerd: het Rijk draagt gemeenten op voor hen te zorgen. Maar maatschappelijke ondersteuning is zoveel meer dan geld en voorzieningen. Vanuit mijn christelijke overtuiging ben ik van mening dat vooral ook de menselijke kant centraal moeten staan.

Dat is ook hulp geven aan mantelzorgers, helpen zoeken in een oerwoud aan regels, naast het aanbieden van goede hulpmiddelen. En waar het kan graag via 1 loket. Want een leefbare samenleving vraagt om een gemeente die dienstbaar is aan zijn burgers.

Aan ondernemers ook. Regels mogen onontkoombaar zijn, maar geef als overheid

tenminste het signaal dat je klantvriendelijk wilt zijn. Zoals je met een bedrijvencontactfunctionaris de weg wijst door al die instellingen en procedures. Natuurlijk vergt dat veel van de gemeentelijke organisatie, je moet het allemaal wel waar maken. Anders verdien je het vertrouwen van mensen niet. Maar we mogen nooit vergeten dat we als overheid geen doel op zich zijn, maar vooral in dienst staan van burgers en bedrijven. Daar voor ijveren, daarvoor aandacht blijven vragen is een belangrijke taak voor raadsleden, een lange weg vooral.

Sleuren aan een mammoettanker
De samenleving geeft ons die opdracht. Soms haalt dat het nieuws, soms niet, zoals bijvoorbeeld onderwerpen uit de jeugdzorg of zoals bij huiselijk geweld. Maar daarom verdienen die onderwerpen extra aandacht. Dat is vaak niet gemakkelijk, want raadswerk lijkt soms wel sleuren aan een mammoettanker, die lastig bij te sturen is. Dan wordt veel van je betrokkenheid bij mensen gevraagd, vasthoudendheid natuurlijk. Je moet ook kleine stappen kunnen zetten, waar je eigenlijk grote zou willen, zou moeten, zetten. Dat vraagt ook te kunnen relativeren. Het gaat immers niet om je eigen succes. Je moet kunnen samenwerken, je moet beseffen dat raads-leden, dat fracties elkaar kunnen aanvullen en versterken. Op grote lijnen, in specifieke deskundigheid. Want hoewel je je als raadslid sterk verbonden voelt bij groepen, je vertegenwoordigt uiteindelijke de hele - brede - gemeenschap. En die basis - de gemeente Meppel - is voor ieder van ons dezelfde.

Het versterken van het sociaal kapitaal van mensen kan op verschillende manieren. We zijn niet alleen voor onszelf op de wereld, we moeten elkaar aanvullen, verbeteren als het kan. Daarom willen wij investeren in buurt- en kern-gericht werken, in integratie, in deelnemen aan de samenleving. Het wijkontwikkelingsplan Haveltermade is een mooi voorbeeld. Koedijkslanden gaat volgen. Het aanzicht van de buurt is ook een afspiegeling van de samenhang, het contact in de gemeenschap. Het besef dat we op elkaar aangewezen zijn, concreet in onze eigen omgeving, vraagt van ons, de gemeente, dat we naar de mensen toe gaan. Dat we ze vragen samen de wijk te verbeteren. Dat is nu meer dan ooit nodig.

Als we als raadsleden iets vinden, iets besluiten, dan moeten we naar de mensen, naar de samenleving, naar onze achterban toe, om het uit te leggen. Dat is onze

verantwoordelijkheid. Natuurlijk, niet alle partijen hebben volledig gelijk gekregen, maar we moeten wel staan voor wat we samen hebben besloten. We mogen kanttekeningen plaatsen, maar we moeten ook het weloverwogen besluit durven verdedigen. We mogen gerust beide kanten van de medaille tonen, nuances aanbrengen. Dat blijft een worsteling, want 100% halen is niet altijd mogelijk. Belangrijk is dat je je goed voorbereidt, dat je steun geeft waar het nodig is en vooral dat je niet aan de kant blijft staan. Debat, kritiek is daarbij mogelijk en vaak zelfs noodzakelijk. Zolang dat eerlijk en open gebeurt, met aandacht voor mensen en met kennis van zaken, kan dat de discussie alleen maar ten goede komen. Gelukkig heeft Meppel over positieve betrokkenheid van de inwoners nooit te klagen! Er is hier geen kloof tussen burgers en bestuur. Afstand is er wel, maar het is een taak voor de raad om die te verkleinen. Om samen met burgers te zoeken naar meer betrokkenheid bij de onderwerpen op de agenda. Om samen te werken. Om niet te vervallen in de waan van de dag.”

Bron: www.meppel.nl