Het is de taak van het gemeentebestuur om de onvrede in de stad tegen te gaan, zo zeg ik het dan maar. En daar zijn we regelmatig mee bezig. Onvrede over een verkeerssituatie, onvrede over gemeentelijke maatregelen, onvrede over het samenleven in Meppel.
Vandaar dat ik het onderwerp integratie hoog op mijn politieke agenda heb, omdat ik wil bijdragen aan een vreedzame samenleving in Meppel.
Met betrekking tot van oorsprong buitenlanders is dit in de samenleving een heikel onderwerp geworden. Dat heeft naar mijn mening te maken met de twee paarse kabinetten in de periode 1994 – 2002 en met de vorige kabinetten Balkenende.

De paarse kabinetten hebben de samenleving grondig veranderd. Met name de plaats van de religie in de samenleving is sterk veranderd. Was het eerder vrij normaal dat je een geloof aanhing en daar in de samenleving je consequentie uit trok, de paarse kabinetten hebben ervoor gezorgd dat niet geloven normaal is en dat elke zweem van religie naar de binnenkamer is verwezen. Er is geen enkel begrip de laatste jaren zo misbruikt als de term ‘er is scheiding van kerk en staat’. De echte betekenis van deze term is dat de staat zich niet mag bemoeien met de kerken in Nederland, zoals koning Willem I bijvoorbeeld wel deed door van de hervormde kerk een staatskerk te maken en de afgescheidenen aanvankelijk geen eigen bestaan te gunnen.
Aan de andere kant mag de kerk zich ook niet met de staat bemoeien, zoals vroeger in Frankrijk de geestelijken een belangrijke invloed hadden op de Koning.

Het begrip ‘scheiding van kerk en staat’ wordt nu van stal gehaald om aan te geven dat iemand het onwenselijk vindt dat er mensen of politieke partijen zijn die hun inspiratie uit bijbel of koran halen in plaats van uit de verlichte humanistische geest.
Zo beschouwd wordt de islam, voor veel nieuwe Nederlanders hun godsdienst, als bedreiging gezien voor het inburgeren in de samenleving. De stelling is welhaast algemeen, dat iemand die zijn (islamitische) geloof serieus neemt, niet volledig kan integreren in de huidige Nederlandse samenleving.

De vorige kabinetten Balkenende hebben met de persoon van mevrouw Rita Verdonk de tegenstellingen nog eens flink op scherp gezet, zodat er eerder werd gekeken naar de verschillen dan naar de overeenkomsten en de wil om samen Nederlander te zijn.
Gelukkig waait er nu met de komst van het nieuwe kabinet door Nederland ander briesje. Een andere wind durf ik het nog niet te noemen, omdat er nog veel onbegrip en weerstand heerst in de samenleving, aangevoerd door Geert Wilders en consorten.

Wij hebben onlangs een werkbijeenkomst gehad als gemeenteraad over integratie. Helaas was het maar een halve avond en was er nauwelijks tijd voor een principiële discussie.
Er waren wel mooie dingen te zien. Het werk van de allochtone vrouwenwerkgroep werd gepresenteerd en vanuit de Marokkaanse Vereniging werd het project kickboksen getoond. Dat laatste bleek een goed middel te zijn om jongeren discipline en onderling respect te leren. Dat project heeft zelfs internationale belangstelling.
Ik heb Willie Oldengarm gesteund in haar oproep op korte termijn fundamenteel over integratie te spreken. Gelukkig heeft het college dat snel opgepakt. Op 21 februari zijn de woordvoerders van de fracties bij elkaar geweest om een plan te maken. Eind maart is er weer een werkvergadering over integratie.

In die bijeenkomst heeft iedereen aangegeven wat hij of zij verwacht van integratie. Ik heb daarin aangegeven dat ik het belangrijk vind hoe we er tegen aan kijken. Ik heb gezegd: We moeten niet vragen “wat moeten zij doen zodat ze bij ons mogen horen, maar wat moet er gebeuren, zodat zij zich in onze maatschappij thuis voelen”. Wethouder Ko Scheele vond het een mooie benadering, zei hij in de vergadering. Dat bleek ook wel, want in zijn weblog van 22 februari jl. haalde hij (overigens zonder bronvermelding) mijn quote aan. Hij schrijft daarin:
Samen!
Wat verenigt Meppel? Dat iedereen hetzelfde is? We bereiden de Wet Inburgering in Meppel voor. Daar worden eisen gesteld aan elke Meppeler: wat men moet kunnen en doen om er bij te horen. Dat zijn landelijke eisen op het gebied van taal en kennis van de Nederlandse samenleving. Belangrijk, maar niet genoeg. Het echte werk komt nog. Ik noem dat integratie: wat we kunnen doen om allochtonen én autochtonen zich te laten thuis voelen in Meppel. Niet om eenheidsworst te krijgen. Ook daar gaat het om verschillen die mogen, maar ook om respect en samenwerking.
Op zijn beurt haalde Ton Henzen op zijn weblog in de Meppeler Courant van 23 februari met instemming deze uitspraak aan. Mooi dat de uitspraken van de ChristenUnie binnen korte tijd zo ver reiken en de basis lijken te vormen voor het integratiebeleid in Meppel.

Morgen ga ik naar de opening van het allochtone vrouwencentrum in de Poele. Een goede integratie-activiteit. Dat verdient respect en steun. Maar er is meer te doen. Dus blijft het op de agenda staan.

Gert Stam