Toen de discussie rondom de verkoop van de Essent-aandelen speelde aan een Duits bedrijf dat niet zo’n goede naam had op het gebied van duurzaamheid, heeft onze fractie een motie ingediend om van de opbrengst van de Essent gelden een deel als duurzaamheidsfonds te gebruiken. De partijen putten zich uit in loftuitingen voor het voorstel, maar zagen het toch niet zitten, omdat dit financieel niet goed uitkwam.

Het coalitieakoord was hoopgevend. Er moet, zo spreekt het coalitie-akkoord, een duurzaamheidsfonds komen. Hoe of wat, daarvan rept het akkoord niet.
Bij de jaarrekening 2009 hebben we weer een voorstel gedaan om een duurzaamheidsfonds in het leven te roepen. Er was namelijk een overschot van 10 miljoen euro, met name vanwege de verkoop van de Essent-gelden. Daardoor kunnen we onze reserve met 5 miljoen verhogen tot 12 miljoen. Onze fractie vond dat van die grote overvloed wel een klein deel als duurzaamheidsfonds kon worden bestemd. We deden het voorstel voor 150.000 euro.

De coalitiepartijen vonden het weer een prachtig voorstel. Maar weer steunden ze het niet. Ze wilden eerst wachten op de voorstellen van het college in het kader van de uitwerking van het coalitieprogramma. Peter de Vries van Sterk Meppel vloog uit de bocht. Namens zijn fractie vertelde hij dat hij ‘niet zo van allerlei fondsen houdt’. Later bleek dat hij niet in de gaten had dat het in het coalitieakkoord stond…

Ook wethouder Dohle vond het niet nodig om nu een duurzaamheidsfonds in te stellen.
Jammer, een gemiste kans voor de politiek van Meppel om te laten zien dat duurzaamheid niet uit woorden bestaat, maar ook uit daden.