Wat wel landt zijn de stevige koppen in de media; neus even met me mee: 

“Aangifte na omkoping wethouder”.
“Optreden burgemeester Schmidt van Meersen onzorgvuldig”.
“Wethouder verstrekt subsidie aan eigen stichting’.
“Stelend raadslid krijgt wachtgeld”.
“Burgemeester Verver van Schiedam beticht van machtsmisbruik”.
“Frauderend raadslid mag aanblijven”.
“Burgemeester Rehwinkel levert wachtgeld in”.

En zo kan ik deze column moeiteloos vullen met vergelijkbare mediakoppen. Het is smulvoer voor populisten en voedt het kiezersonbehagen, dat in deze crisistijd toch al ruim voorhanden is.

Ja, het zijn betreurenswaardige tijden. In de meeste genoemde gevallen gaat het om financiële perikelen. Maar er zijn meer politieke misstanden, die reuring geven in raadszalen. Wethouders moeten steeds vaker de raadszaal met knikkende knieën betreden of verlaten. Burgemeesters worden in toenemende mate gedwongen hun ambtsketting te verruilen voor de politieke strop.
De politiek heeft een slechte naam. Hierdoor zijn er minder mensen bereid hun politieke en maatschappelijke idealen in de politiek te verwezenlijken. Het mag je verbazen dat er altijd weer zijn die hun hart verpanden aan het openbaar bestuur. Hulde aan de 29 mensen op de CU-lijst in Meppel, die hun schouders er wel onder willen zetten!

Ja, het zijn betreurenswaardige tijden. Wat is er toch loos, hoe komt het dat de politiek staat waar ze nu staat en de minkukels de pluskukels lijken te overheersen. Een korte duiding.

1. De invoering van het dualisme (2002), waarbij taken en rollen van raad en college uit elkaar zijn gehaald, leidde tot meer politiek bewustzijn van gemeenteraadsleden. Hun houding richting de dagelijkse bestuurders is kritischer, zelfs de eigen wethouder wordt niet meer gespaard. Zo tuimelt de één na de andere wethouder uit zijn voorheen comfortabele zetel. Dat laat onverlet dat waar nodig bestuurders die hun zaken niet voor elkaar hebben ter verantwoording moeten worden geroepen.
2. Burgemeesters waren lang figuren die boven de partijen konden staan. Hun portefeuille is de laatste tijd politieker geworden en het onderdeel veiligheid kreeg steeds meer aandacht. Hierdoor worden zij in toenemende mate politieke speelballen en dat is af te lezen uit het grote aantal burgemeesterscrises van de afgelopen tijd.
3. De toonzetting van de politieke discussie is veranderd. Populisme deed zijn intrede, de politieke agressie is hierdoor toegenomen en het wantrouwen richting bestuurders sneller gevoed. De zich in de maatschappij manifesterende scheldcultuur en het korte lontje zetten zich vast in het pluche van de raadszaal.
4. De invloed van social media en in het bijzonder Twitter zijn tot diep in de raadszaal te vinden. Waar politici vaak lange betogen nodig hebben om hun gelijk te halen zijn zij ineens in staat in 140 tekens kort en bondig aan te geven wat zij precies bedoelen. Dat is een zegen. Maar als discussies zich na een raadsvergadering voortzetten via tweets dan is kennelijk in de raadszaal niet alles gezegd….
5. De versensatieering van media als kranten en tv-zenders is kennelijk nodig om de teruglopende abonnementen en kijkcijfers nog enigszins te stuiten. Echt nieuws halen we van onze smartphones, de sappige verhalen er om heen komen in de krant. Velen hebben toch ‘genoten’ van de ‘boortjesaffaire’ in Assen?

Resultaat van dit alles is een in politiek en media dominerende afrekencultuur die niet meer lijkt te stuiten. Simpele en uit het hart komende sorry’s worden nog weinig geaccepteerd. Het is een gegeven, je hebt er als politicus maar rekening mee te houden.
Ja, het zijn betreurenswaardige tijden.

Ik zal er nooit aan wennen. Maar het is voor mij geen reden om mokkend langs de zijlijn te gaan staan. Weet u, Meppel is te mooi en te boeiend om politiek te laten verkommeren. Er vallen hier nog teveel mensen buiten de boot en er is nog te weinig oog voor wijken en buurten. De fietser kan niet echt onbekommerd door Meppel rijden en het prachtige historische centrum mag als parel wel wat worden opgepoetst. Noem me dan maar minkukel als ik me hier sterk wil maken voor christelijke politiek. De oorspronkelijke betekenis die Marten Toonder ooit gaf aan de uit zijn schrijverspen ontsproten minkukels was: buitenaardse wezens (!) die zich in onnozelheid te buiten gingen. Dat dan weer liever niet.

Bert Kunnen, lid steunfractie CU-Meppel