Daar ging echter het nodige aan vooraf. Er was onrust onder de bewoners in die straten. Al jaren staan huizen op een gebied dat geen woonbestemming heeft. Al die tijd werd bewoning als het ware door de vingers gezien. Ze vielen in politieke termen onder het overgangsrecht. En steeds gaf de gemeente hun een verklaring dat dit mocht.

Niets aan de hand dus? Jawel. Op een gegeven moment besloot de gemeente dit soort verklaringen niet meer af te geven. Dat bracht een aantal van de bewoners in acute problemen. Opeens was hun huis zo goed als onverkoopbaar of konden ze geen hypotheek krijgen voor een verbouwing. Dat zorgde voor onduidelijkheid en onzekerheid en dus ook voor stuk slapeloosheid.

Een tweetal van hen trok bij ons als fractie aan de bel. Er volgde overleg. Eerst onderling binnen de fractie. Ook met de wethouder die erover gaat. En vervolgens met de bewoners persoonlijk. En wat komt het dan dichtbij! Bewoners die ten einde raad zijn. Problemen die niet opgelost lijken te kunnen worden. En het gevoel dat je niet gehoord wordt. We hebben intens willen luisteren naar hun ervaringen en vonden het bijzonder fijn dat ze aan het eind van het gesprek zeiden blij te zijn dat ze eindelijk het gevoel had gehoord te zijn.

Maar daarmee was de kous nog niet af. Opnieuw volgde overleg met elkaar. En met de wethouder en andere fracties. Dan merk je dat elke zaak twee kanten heeft. Dat er zeker sprake is van nood bij bewoners. Maar ook dat oplossing voor het probleem moet voldoen aan wettelijke regels. Het was voor ons zoeken naar een goede manier om daar in een motie woorden aan te geven. Mooi hoe daar tot op de dag van indiening constructief over werd meegedacht door alle partijen in de raad van Meppel. Het leidde ertoe dat we het college in een motie het verzoek konden doen om de mensen om wie het hier gaat actief en met een positieve insteek ondersteuning te beiden in hun problemen. Daarnaast behelsde de motie het verzoek om de raad vóór de zomer te voorzien van informatie hoe dit wordt afgerond. Op deze manier geformuleerd konden we recht doen aan bewoners. En wat was het mooi dat de raad de motie unaniem aannam!

Er zijn voor de mensen. Dat is mooi gezegd, maar niet altijd gemakkelijk. Dan kun je niet iedereen voor de volle honderd procent tevreden stellen. Tienen worden slechts zelden uitgedeeld. Wat wel een tien verdient is de manier waarop de motie unaniem werd aangenomen. Dat biedt hoop en geeft vertrouwen!

Van harte hopen we de meest acute problemen van de bewoners van De Boompjes en het Noordeinde, en zeker de mensen die zich bij ons gemeld hebben met het aannemen van de motie een begin van oplossing hebben gekregen, zodat ze weer rustig kunnen slapen.

Zo willen we er zijn. Voor de mensen!