Vanaf 2002 is er elke keer een grotere politieke partij door een onverhoedse move buiten het college geraakt. In 2002 was dat Sterk Meppel. In een gesprek dat ik onlangs met een van de fractieleden had, merkte ik dat dit nog zeer doet.
In 2006 was dat de PvdA. Er werd niet openlijk overlegd, maar een stiekem telefoontje vormde een college. Maanden, zo niet jaren, waren nodig om de verhoudingen te herstellen.
In 2010 werd aanvankelijk geprobeerd om de huidige coalitie voort te zetten, maar ook nu waren er krachten die onverwachts het CDA buiten de coalitie plaatsten.

Dat betekent dat elke keer een aantal partijen een ander te slim af moet zijn en dat daardoor de verhoudingen aan het begin van de periode al worden verstoord. Je merkt dan bij de coalitiepartijen een soort krampachtigheid, door zich als een blok op te stellen en zonder overleg met de oppositie voldongen feiten te presenteren.
Donderdagavond bleek dat uit de manier waarop met het verzoek van de oppositie werd omgegaan in verband met het integriteitsonderzoek, maar ook het voorstel van de VVD om de accommodatienota niet te behandelen en bij de discussie rondom de fietstunnel. Daaruit sprak meer een elkaar angstig vast houden dan het met zelfvertrouwen een leidende rol gaan pakken in raad en college.

Daarom was ons voorstel om een informateur te benoemen beter geweest voor de verhouding in de raad. Dan was er een onafhankelijke onderzoeker gekomen, die op basis van verkiezingsprogramma’s en verhoudingen tot een advies kwam. Dat is gemakkelijker te accepteren voor de meeste partijen. Maar ik vermoed dat de VVD daar geen goed gevoel bij had en dat het daarom niet doorging. Of de partijen waren ons op 8 april al te slim af geweest…
Hoe het ook zij, wij blijven de komende tijd de inhoud centraal stellen en hopen dat de coalitiepartijen ons daarvoor de ruimte geven.